We kennen ze allemaal: de vaak witte bestelbussen die door onze straten rijden, stoppen, waarna er een pakketje bij een voordeur wordt afgeleverd of bij één van de buren achtergelaten. Vaak in een hoog tempo, want de arbeidsvoorwaarden zijn niet dusdanig dat het even wat rustiger aandoen tot de mogelijkheden behoort. De contacten aan de deur zijn over het algemeen vluchtig en rap, de bezorger is een anoniem persoon.

Zo niet in Ameide en Tienhoven aan de Lek. Daar is postbode Kees al vele jaren een vertrouwde en gewaardeerde verschijning. Maar waardering blijft een enigszins leeg begrip, als daar niets mee gedaan wordt. Enkele inwoners van Ameide besloten die leegte op te vullen met een spontane actie om Kees een kerstpakket te bezorgen. Die leverde onverwacht heel veel respons op, zoveel dat ze besloten om de postbezorger een verrassing te bezorgen.

Afgelopen week werd hij met een smoes naar het Burgemeester Wesselsveld gelokt. Zelf had ik via een tip vernomen van de actie en contact opgenomen met de initiatiefnemers. Na enige berichten heen en weer kreeg ik een uitnodiging; met restricties, want de hoofdpersoon in dit verhaal is de bescheidenheid zelve. Niet online, niet op social media, alleen in de krant.

Aangekomen op het Burgemeester Wesselsveld zag ik tot mijn verbazing tientallen inwoners van Ameide en Tienhoven aan de Lek staan. De aankondiging dat de actie een succes was, viel zeker niet in de categorie ‘overdreven’. Het was hartverwarmend om te zien hoe postbode Kees zelf ontroerd was door de grote opkomst en de genereuze geste die hij kreeg overhandigd.

Gelukkig stemde hij in overleg met de initiatiefnemers diezelfde middag nog in met verdere verspreiding via het internet, zodat ik daar mijn voordeel mee kon doen. Maar ik vond het vooral heel gaaf om te zien hoe een beroepsgroep die lang niet altijd de verdiende waardering krijgt, nu eens wel in de persoon van postbode Kees in het zonnetje werd gezet!

Het werken bij een nieuwsblad als Het Kontakt brengt goed gevulde dagen met zich mee, waarbij de agenda zich moeiteloos vult met onder meer afspraken, het verwerken van aanvragen en nieuwsitems die via social media binnenkomen. Gelukkig maar, want ledigheid is des duivels oorkussen, zoals men in vroeger tijden placht te zeggen.

Dat betekent niet dat er geen ruimte is voor eigen ‘speurwerk’; zo verdiepte ik me afgelopen jaar onder meer in de woningbouwplannen van de gemeente Molenlanden en zijn er meerdere dossiers waar ik met regelmaat zelf achter de stand van zaken aanga. Een ander voorbeeld is de opvang van asielzoekers en statushouders. Landelijk is de druk op gemeenten om daar voorzieningen voor te treffen hoog; Vijfheerenlanden deed zelf een aanbod, Gorinchem kreeg een aanwijzing van hogerhand, maar van Molenlanden hoorde of las ik niets.

Vandaar dat ik een week of twee geleden bij de afdeling communicatie eens informeerde hoe het op dit gebied ervoor stond. De reactie liet even op zich wachten, maar toen de mail eenmaal binnenkwam, kon ik daar weinig mee: ‘Wij hebben geen rechtstreeks bod gedaan aan het COA, ook geen verzoek gehad anders dan een algemene oproep vanuit de provincie voor meer opvang.’

Te mager voor een artikel, dus besloot ik te vragen of ik de wethouder er even over kon spreken. Uit dat gesprek kwam naar voren dat Molenlanden toch bezig is om tientallen statushouders een plek aan te bieden, onder meer in sloopwoningen onder hoogspanningsmasten in Nieuw-Lekkerland. Het zorgde voor een nieuwsartikel dat morgen in Het Kontakt staat. Het zijn momenten waarin ik ondanks alle drukte geniet van het ‘ouderwetse’ journalistieke handwerk!