Hartverwarmend. Het is het eerste woord dat in mij opkwam toen ik zaterdagochtend de Sinterklaasactie van stichting Dag met een Lach bijwoonde. In de Alblasserwaard bezochten vrijwilligers verkleed als Zwarte/Beroete Pieten in zes bijzondere auto’s kinderen met een beperking om hen te verrassen en cadeaus te overhandigen.

De eerste halte was Bleskensgraaf, waar een jongeman in een rolstoel de stoet in zijn straat zag verschijnen. Met het snoepgoed en een speelgoedpop was hij duidelijk zeer in zijn sas, net als met het bezoek van het Spaanse gezelschap. Maar het was al even duidelijk dat zijn grote liefde uitging naar de imposante Amerikaanse auto van de sheriff. Bijna ademloos zat hij te kijken naar de flitsende lichten op het dak en met een grote grijns bekeek hij het interieur. De verleiding om alle knoppen te proberen kon de jonge Bleskensgraver niet onderdrukken, zodat de ruiten een extra schoonmaakbeurt kregen, voordat zijn moeder hem voorzichtigheidshalve iets achteruit rolde.

Maar het kwam het meest duidelijk naar voren toen ik een groepsfoto maakte. De aandacht van het gezelschap ging redelijk moeiteloos naar de camera; alleen de hoofdpersoon bleef met zijn gedachten bij het voertuig dat zijn hart had gestolen. Bij liefdevol bleef hij de motorkap strelen, totdat hij - vriendelijk tot de orde geroepen - besloot om ook de fotograaf een minzame glimlach waardig te keuren. En geef hem eens ongelijk!

Dinsdagavond stond het bijwonen van een aandeelhoudersvergadering van een nieuwe Alblasserwaardse BV op de agenda. Daarvoor reisde ik niet af naar een moderne vergaderzaal met mannen en vrouwen in pakken en mantelpakken, maar bezocht ik in plaats daarvan een klassieke bruine kroeg.

Voor onze kerstspecial wilden we namelijk een verhaal schrijven over de zeven mannen die het roemruchte café Boerenklaas van een verdwijnen in de vergetelheid gered hebben. Ze stonden me graag te woord in het nieuwe onderkomen; niet meer aan de voorzijde, dat inmiddels verbouwd wordt tot restaurant, maar aan de achterzijde, waar de feestzaal is omgebouwd tot café.

Het leverde een verhaal op over - zwaar aangezet - het nemen van maatschappelijke verantwoordelijkheid. Het mooie vind ik altijd bij dit soort initiatiefnemers uit onze streek dat die grote woorden vaak ontbreken. Het kost me geen enkele moeite om de pagina die we voor dit onderwerp gereserveerd hebben te vullen, maar over het waarom van hun actie weidden ze eigenlijk niet zo uit. Het wordt bijna min of meer als vanzelfsprekend gezien om zo je schouders onder de leefbaarheid in je dorp te zetten.

Extra bijzonder is dat het zevental absoluut geen stamgasten waren, die meerdere avonden per week in de Boerenklaas waren te vinden. ‘Zo'n kroeg moet je bewaren; als-ie eenmaal weg is, komt-ie nooit meer terug’, constateerden ze nuchter. En dat zonder dat ze er zelf veel wijzer van worden; zelfs het voorrecht van vrij drinken aan de bar is de aandeelhouders niet gegund, zo leerde navraag mij!

In 2017 reisden demonstranten van Stichting Konijn in Nood voor de eerste keer af naar de konijnenfokkerij van de familie Kool in Leerbroek. Ik kan me de protestactie nog goed herinneren; de sfeer in het dorp was op dat moment te snijden, de politie was in groten getale aanwezig. De actie zelf was wat dat betreft bijna een anticlimax: een stuk of twintig mensen die een aantal minuten bij het bedrijf stonden, een korte toespraak, bloemen die neergelegd werden en toen was het al voorbij. Wat mij betreft verloopt het ook deze keer weer rustig. Die wens is een stuk sterker dan mijn journalistieke hang naar reuring.