Met foto’s kun je verhalen vertellen, emoties overbrengen, een nieuwsfeit weergeven; maar de reuk die bij de momentopname hoort, die blijft voor de beschouwer verborgen. Soms mis je daardoor wel een belangrijke element van een activiteit. Zo begaf ik mij vrijdagavond in een ruimte waar een wonderlijke mix van erwtensoep en koeienpoep de atmosfeer bepaalde.

Een odeur die je in een gemiddeld driesterrenrestaurant niet snel aan zult treffen, maar die in dit geval heel goed bij de omgeving paste. Het initiatief ‘Smakelijk’ uit Goudriaan had namelijk voor de tiende door hen georganiseerde maaltijd voor het dorp niet gekozen voor dorpshuis De Multistee, maar voor de koeienstal van melkveehouder Jan-Arie Koorevaar. En dat leverde een gedenkwaardige avond op voor de tientallen Goudrianers die aanschoven.

Zelf vond ik uiteraard de omgeving tot de verbeelding sprekend, maar tegelijkertijd trof het me weer hoe een maaltijd mensen samen kan brengen. De sfeer was gemoedelijk, gezellig, mensen die normaal door huismuren van elkaar gescheiden zijn, troffen elkaar aan dezelfde tafel.

Toegegeven, misschien is het wat te hoogdravend, maar op zo'n moment zie je hoe een dorpsgemeenschap op de meest mooie manier samenkomt. Hier worden toekomstige geschillen en conflicten al in de kiem gesmoord. Want als je met elkaar erwtensoep gegeten hebt, wordt de soep van een meningsverschil vaak veel minder heet gegeten. Daarom: chapeau voor de organisatie!

Enige minpunt: de geur bleek zich razendsnel in mijn kleding genesteld te hebben. Het thuisfront meldde na enkele minuten na thuiskomst dat een wisseling van kleding op prijs zou worden gesteld…

Fotograferen is continu alert zijn, op kleine momenten die de mooiste beelde opleveren. Vorige week schoof ik op uitnodiging van de wijkagent aan bij de beëdiging van de Politie Kids in Nieuw-Lekkerland; veertien kinderen die mee gaan lopen met de politie en fungeren als jeugdige extra oren en ogen voor de sterke arm van de wet.

Voordat de kids hun shirt en pet kregen die bij deze functie horen, moesten ze wel de officiële handeling van de beëdiging door. Geen eed, zo zwaar werd het ook weer niet aangezet, maar wel de belofte om je in te zetten. Ik kon goed merken dat de kinderen het best wel spannend vonden, maar één van de jongens ging direct strak in de houding staan voor de agent die de beëdiging uitvoerde.

Ik was net op tijd om het vast te leggen, want ik had mijn zinnen eigenlijk gezet op de groepsfoto die ik voor de krant wilde hebben. Maar eigenlijk vond ik deze net zo grappig. De handen strak langs de broek, een parmantige en tegelijkertijd plechtige uitdrukking op zijn gezicht, de blauwe Crocs, het is ergens jammer dat-ie de krant niet haalt. Daarom op deze manier alsnog een podium!

Nu ik ruim vier decennia rondloop op deze wereld, kan ik met recht constateren dat maar weinig zaken bestand zijn tegen de tand van de tijd. Dat geldt ook voor het aanzicht van de streek. Zo gaat een voor mij vertrouwd element van de ‘skyline’ van Bleskensgraaf binnen afzienbare termijn verdwijnen: het gebouw van ijsclub Vooruitgang.

Het was voor velen tientallen jaren een vast ijkpunt langs de Meulenbroek. Maar de vereniging is nu, doordat de eigenaar van het terrein aangegeven heeft dat het onderkomen er weg moet, op zoek naar een nieuwe plek. Het ijsclubgebouw zelf staat in de verkoop. Iemand die op zoek is naar een tijdelijk kantoor of woning, kan bij het bestuur aankloppen.

We zullen ermee moeten leren leven dat er straks een lege plek staat, waar anders onze blik gestuit werd door het gebouw van Vooruitgang…Het artikel hierover staat donderdag in Het Kontakt!