In de schaduw van de eeuwenoude dorpskerk van Oud-Alblas, net buiten de drukte van de rommelmarkt, verdiept een jongen zich in zijn buit; enkele boeken over de Tweede Wereldoorlog.

Ik zag even de jongere versie van mezelf terug in dit beeld. In mijn jonge jaren was ik al net zo verslaafd aan lezen als nu. Dat resulteerde erin dat ik op verjaardagen en Sinterklaasfeesten het feestgewoel aan me voorbij liet gaan en me verdiepte in mijn zojuist ontvangen Kameleon, Suske en Wiske of andere lectuur. Soms tot enige wanhoop van mijn moeder, die probeerde me te betrekken bij de activiteiten die bij het vieren van een verjaardag horen.

Ach, in later tijden, toen ik mijn taalgebruik om interessant te doen met Latijnse spreuken doorspekte, reageerde ik dan met dit prachtige citaat, toegeschreven aan Thomas à Kempis: ‘In omnibus requiem quaesivi et nusquam inveni nisi in angulo cum libro’, te vertalen als: ‘In alles heb ik rust gezocht en ik heb die nergens gevonden dan alleen in een hoek met een boek.’

Een licht gevoel van jaloezie overviel me toen ik deze jongen zag; de boel de boel laten en je verliezen in een boek. De neiging om zijn voorbeeld te volgen heb ik op dat moment onderdrukt, maar later op de dag gelukkig alsnog ingehaald. Overigens: wie zegt dat de jeugd niet meer leest? Onderstaande foto maakte ik ook op dezelfde rommelmarkt en dat geeft toch enige hoop.

Vreemd woord eigenlijk, vakmanschap. Het valt mij nog mee dat dat in al het genderneutrale geweld nog niet de aandacht heeft getrokken. Want vakvrouwschap klinkt toch nog niet echt logisch en zorgt in de correctiespelling voor een onheilspellend rood streepje.

Zonde, want afgelopen week zag ik toch echt vakvrouwschap in de meest zuivere vorm. Voor ons nieuwe magazine Langs de Zederik ging ik langs bij Marjolein van Till in Ameide, in 2017 korte tijd een Bekende Nederlander als één van de beste deelnemers aan het populaire televisieprogramma Heel Holland Bakt.

Ze was op het afgesproken tijdstip bezig om de laatste hand te leggen aan een bruidstaart. Dat gaf mij de gelegenheid om alvast foto’s te maken én met bewondering te zien hoeveel ambachtelijke liefde en toewijding zij in haar werk steekt. Letterlijk elk detail wordt weloverwogen aangebracht, nog even overleg met een collega, iets naar links, iets naar rechts, daar nog een beetje bladgoud…het was prachtig om te zien hoe geconcentreerd ze van deze lekkernij een kunstwerk maakte.

Het vormde meteen de basis van een openhartig interview, waarin ze vertelde over de ‘strijd’ tussen het ondernemerschap en de liefde voor het bakken. Over enkele weken is het terug te lezen in Langs de Zederik, waar overigens nog meer voorbeelden van vakvrouwschap in terug te vinden zijn!

Op rommelmarkten kun je de mooiste spullen tegenkomen. Zo werd ons assortiment van servies afgelopen zaterdag uitgebreid met twee bijzondere kop en schotels, tegen een zeer schappelijk bedrag aangeschaft op de rommelmarkt in Oud-Alblas. Bestuurlijk gezien voelde ik me even terug in de tijd geworpen; gemeente Oud-Alblas, wat klinkt dát al lang geleden.

Maar we hebben het toch echt over een overzichtelijke periode. Ik herinner me nog goed dat we op de basisschool een puzzel met de afbeelding van een kunstwerk van de Bleskensgraafse kunstenaar Frank Nix kregen, als cadeau voor de herindeling tot de gemeente Graafstroom. Oud-Alblas was één van de gemeenten die hierin opging. Waarschijnlijk is dat ook het moment geweest waarop deze kop en schotels buiten dienst raakten en aan hun rondreis begonnen, die een voorlopig einde vond op onze keukentafel.

Nu wil ik niet pleiten voor een O-A-exit, maar een licht gevoel van nostalgie overviel me toch wel even. De kleinschaligheid van een bestuur per dorp heeft ook grote voordelen, daar ben ik van overtuigd. Ach, ik ben inmiddels op een leeftijd gekomen waarop dat soort gedachten waarschijnlijk onweerstaanbaar de kop op gaan steken…