Ingezonden brieven, die ontvangen we altijd graag, ook als ze kritisch zijn ten opzichte van onze berichtgeving. Er blijkt uit dat de krant met aandacht gelezen wordt en dat men het belangrijk genoeg vindt om ons aan ons redactionele jasje te trekken. Maar als ze anoniem zijn en beginnen met ‘Organisatie en medewerkers van deze krant maken zich schuldig aan hoogverraad’, dalen de kansen op plaatsing aanzienlijk.

Afgelopen week kregen we zo'n schrijven, ondertekend door een ‘zeer bezorgde burger’. Een A4-tje lang wordt ons verweten mee te werken aan de gang van zaken rond de coronamaatregelen, waarbij we betaald zouden worden door de farmaceutische industrie. Nu gun ik iedereen zijn mening, maar met dit soort opmerkingen vraag ik me toch echt af in welke werkelijkheid de schrijver leeft.

De ingezonden brief verloor echter zijn betrekkelijke onschuld in de laatste regels. ‘De Neurenberg code is geactiveerd om alle verraders van ons land naar een proces en veroordeling te brengen. En guess what…it’s killing!’. Even naspeuren leverde de informatie op dat in de Code van Neurenberg (opgesteld kort na de Tweede Wereldoorlog) een reeks bepalingen opgenomen zijn die de rechten van personen die aan medisch onderzoek deelnemen moet garanderen. Met de afsluitende zin wordt een niet mis te verstane bedreiging geuit. Ik weet het, het zijn alleen worden, maar hoe ziek moet je zijn om zulke zware woorden te gebruiken? Zou er wel enig besef zijn wat een dergelijke opmerking in de praktijk inhoudt? Ik ben bang van niet…

Vergevorderde plannen om boeren uit te kopen om zo de stikstofcrisis te bestrijden; het was deze week een nieuwsitem dat de nodige aandacht kreeg. Het gaf mij een wrange smaak in de mond. Zeker via het samenstellen van twee editie van #Trotsopdeboer weet ik uit eigen ervaring hoe generaties boeren hun ziel en zaligheid hebben gelegd in het opbouwen en in standhouden van hun bedrijf. Dan moet zo'n boodschap keihard binnenkomen.

Maar afgezien daarvan is er iets dat mij nog meer steekt. Al jarenlang is duidelijk dat bedrijven als Chemours/DuPont in onze eigen Alblasserwaard, maar ook Tata Steel in Wijk aan Zee willens en wetens hun directe omgeving belasten met giftige stoffen. Extra pijnlijk is dat ze dat ook nog eens doen met vergunningen van de overheid, zodat ze formeel gezien er het volle recht toe hebben.

Waarom zijn er nooit ‘vergevorderde plannen’ naar buiten gekomen om deze bedrijven te dwingen om hun activiteiten te staken of ze zodanig aan te passen dat de giftige stoffen die vrijkomen op een verantwoorde manier worden verwerkt? Eerlijk gezegd lijkt het me vanuit de optiek van volksgezondheid belangrijker om eerst dit dossier op orde te hebben!

Het voelde deze week bijna onwerkelijk: schrijven over allerlei activiteiten die plaatsvinden in de Alblasserwaard. Je merkt aan alles dat - ondanks de coronamaatregelen die nog gelden - het ‘gewone leven’ waar zijn gang begint te nemen. Van open eettafels en de bingo van het Ouderen-comité Hoornaar tot rommelmarkten en een uitvoering van het Gorcum Boys Choir.

Vandaar dat ik vanochtend ook de namen van Bep en Toos toevertrouwde aan het papier. De twee markante dames vormen één van de acts tijdens het Foodtruck Festival in Nieuwpoort, op zaterdag 18 september. De gang naar de wc tijdens dit festival moet met hen een onvergetelijke en humoristische ervaring worden, zo belooft de organisatie.

Het noteren van deze trekpleister, naast onder meer de onvolprezen klompenrockband Niks aan de Zeis en de dj’s Jeroen van Dam en Ron Mudde, gaf mij een wonderlijk gevoel van dankbaarheid. Het idee dat je gewoon weer bij elkaar kunt komen, dat ik straks zonder beperkingen weer foto’s kan gaan maken, het overviel me opeens hoe ik dat gemist heb. Maar waarschijnlijk ben ik daarin niet de enige. De 750 beschikbare kaarten voor het Foodtruck Festival waren op een honderdtal na maandag al over de toonbank gegaan!